|
Timo (2)
Tijdens de zomervakantie in augustus 2006 in Oostfriesland besloot ik dat ik graag weer een hond wilde. Drie jaar eerder was mijn oude flatcoated retriever Levi overleden die ik tien jaar had verzorgd. Ik wilde graag weer een jachthond, vanwege de passie van dit soort honden. Omdat ik veel wandel wilde ik graag een hond met een mooi loopwerk, iets minder zwaar dan de flatcoated. Al jaren wist ik dat mijn volgende hond een Duitse staande korthaar moest worden.
Gelukkig vond mijn vriendin het ook een leuk idee, dus thuisgekomen ben ik meteen op zoek gegaan. Ik kwam er al snel achter dat een pup met een stamboom ongeveer 750 euro kost en daar schrok ik wel wat van. Het was niet een bedrag dat ik zo klaar had liggen. Omdat ik niet mee wilde doen aan tentoonstellingen en wedstrijden besloot ik dat ik ook wel een hond zonder papieren wilde, als het maar een korthaar-achtige was.
Dit slechte idee bracht me bij een hondenhandelaar, waarvan ik geschrokken thuiskeerde. Ik nam contact op met verschillende fokkers en trainers en zodoende hoorde ik van mevrouw Ely Bouwman uit Meppel van de kennel Kalisto van het bestaan van Timo. Hij was een zes jaar oude korthaar en woonde bij een jager die niet meer voor hem kon zorgen. Ik heb hem meteen meegenomen.
Ely Bouwman had het al gezegd: “Ja, flatcoateds, die zijn hartstikke lief. Niet dat deze niet lief zijn, maar ze zijn toch heel anders.” ’s Avonds bij het uitlaten merkte ik al wat ze bedoelde: hij hield zijn kop onder het lopen vrijwel nooit stil, onafgebroken alles in zich opnemend. Ik dacht dat mijn vorige hond actief en temperamentvol was, maar deze was nog wel een slagje ‘erger’.
De volgende ochtend werd meer duidelijk. Half slaperig sprak ik ‘blijf’ toen ik de voordeur uitliep om iets weg te leggen. Zonder zich te bedenken spurtte Timo weg toen de deur open ging. Hij had een kat gezien en sprintte door de straat. Een dergelijke reactiesnelheid was ik niet gewend van mijn flatcoated. Het was duidelijk dat ik Timo eerst moest leren luisteren naar een paar basiscomando’s voor ik hem los kon laten.
Nu is de eerste week achter de rug en Timo is goed gewend. Hoewel ik hem nog aan de lange lijn laat komt hij op de fluit en gaat al heel mooi ‘voor komen’. Ook ‘down’ (bij mijn vorige hond ‘liggen’) en ‘zit’ kan hij al heel goed.
In de afgelopen week heb ik een hele stapel hondenboeken doorgelezen. De vorige keer dat ik een hond kreeg was bijna veertien jaar geleden.
Ik lees in veel boeken dat belonen beter werkt dan straf en dat geloof ik ook wel. Maar ik vraag me af of dat altijd iets eetbaars moet zijn. De meeste trainingsmethoden werken met een ‘lekkere beloning’ en dat heb ik met mijn vorige hond nooit gedaan. Maar die was ook van het begin af aan gehoorzaam.
Ik heb getwijfeld om mijn nieuwe hond ook maar een ‘brokjes-beloning’ te geven als hij iets doet wat ik hem wil leren, maar gelukkig sprak ik jachthondentrainer Andries Wajer gisteren die me waarschuwde voor veel beloning. “Dat de hond weer vrijgelaten wordt nadat je hem hebt geroepen is al een beloning.”
Dat klonk me goed in de oren. Ik heb meteen een jachthondenfluitje gekocht en heb vanochtend voor het eerst geoefend. Hij reageerde heel mooi, kwam meteen, hoewel hij nog niet meteen ging zitten, zoals dat wel hoort. Dat gaan we verder oefenen.
Hoewel ik niet voor veel straffen ben, heb ik gisteravond even wat streng ingegrepen toen hij ‘niet wilde luisteren’. Het onweerde en het bleek dat Timo hier wat bang voor is. Zo lang het onweerde lag hij onder mijn bureau waaraan ik werkte, maar toen ik naar bed wilde ging hij mee naar boven, wat hij anders nooit mocht en ook niet deed. Ik zei weliswaar ‘blijf’, maar na verloop van tijd kwam hij toch de trap op. Ik nam hem aan de halsband mee naar beneden. Toen ik opnieuw naar boven ging liep hij weer mee. Nadat hij mij voorbij was gerend riep ik hem terug, maar hij luisterde niet. Wat ik me had voorgenomen -pedagogisch verantwoord hem het bij mij laten komen als ‘iets positiefs te laten ervaren’- liet ik varen. Ik werd ineens boos, sloeg hard op de houten vloer van mijn bovenverdieping en riep ‘kom hier!’, waarop Timo schrok en snel terugkwam. Pedagogisch in strijd met alle ‘beloningstheorieën’, maar wel doetreffend.
Soms kan een hond blijkbaar iets doen omdat zijn baas gewoon zegt dat het moet. Gelukkig geldt dat ook voor een korthaar!
Zwolle, 17 augustus 2006
Klik hier voor het vervolg
|
|
