Verstuurd: vrijdag 26 juni, 18.14 uur
Vannacht om drie uur vertrekt de wadlooptocht naar Terschelling vanuit Zwarte Haan bij Nieuwebildtzijl. Gisteren ben ik met Anshin meegereden naar Leeuwarden en hebben we een omweg gemaakt langs het vertrekpunt, zodat ik vannacht hopelijk niet zo hoef te zoeken. Vandaag zag ik dat de weerpagina van Trouw neerslagverwachtingen voor verschillende tijdstippen geeft. Volgens bovenstaand kaartje lijken we het dus droog te houden.
Het gebouw van Oan 'e dyk is nu helemaal klaar voor de zomer. De boei op de voorgrond hebben de deze week gevonden.
Kerk van Wierum, gefotografeerd in december 2003, ruim drie jaar voor ik hier in de buurt kwam wonen.
Deze week was ik uitgenodigd voor een bijeenkomst rond het project Deltaplan Fryske Tsjerken. Doel: "Kerkgebouwen van Fryslân behouden en ontwikkelen omdat ze een unieke betekenis hebben voor het cultuurhistorisch erfgoed en de ruimtelijke kwaliteit van Fryslân. Samenwerking tussen betrokken partijen en draagvlak in de samenleving is hierbij een uitgangspunt." Alls werkmethode hadden zij gekozen: "We organiseerden een tweetal bijeenkomsten met locale kerkbestuurders en vertegenwoordigers van de locale gemeenschap. Deze bijeenkomsten, leveren een beeld op van locale problematiek en locale oplossing."
Hun achterliggende gedachte was dat een kerk een functie voor een maatschappelijke organisatie moet hebben, hetzij voor de eredienst, hetzij als buurthuis, café of zalenverhuur.
Ikzelf vind eigenlijk dat kerken op zichzelf al een functie hebben. Zeker de middeleeuwse kerken. Door er gewoon te zijn. Wat dat betreft hoop ik nog eens dat we oude kerken een eigen waarde toekennen, net zoals we bij de natuur doen. In 1904 wilde de gemeente Amsterdam het Naardermeer immers ook volstorten met vuilnis, omdat het "een waardeloze plas" zou zijn.
Een andere "waardeloze plas" -de Waddenzee- is vandaag op de Unesco Werelderfgoedlijst is gekomen.
Verstuurd: maandag 22 juni, 12.23 uur
Terschelling en Ameland.
Aanstaande zaterdag hoop ik een wadlooptocht naar Terschelling te maken. Deze tocht kan alleen onder gunstige omstandigheden, oftewel met een lage waterstand, worden gelopen. Zondag staat als reservedatum gepland en als deze tocht ook niet doorgaat wordt een nieuwe datum besproken. De tocht gaat ook wel eens een jaar niet door heb ik gehoord.
Van de bewoonde Nederlandse Waddeneilanden zijn Texel en Vlieland vanaf de vaste wal helemaal niet per voet bereikbaar. Ameland is als oversteek het meest gangbaar. Daarna volgt Schiermonnikoog, een tocht die in de begintijd van het wadlopen goed te doen was, maar sinds de afsluiting van de Lauwerszee is het voor ongetrainde deelnemers eigenlijk niet meer bereikbaar. Tegenwoordig worden deelnemers vaak met een boot vanaf Lauwersoog over de eerste geul gezet.
De tocht naar Terschelling wordt maar door één wadlooporganisatie (Wadloopcentrum Fryslân) georganiseerd en ook maar één keer per jaar. Omdat het een zware tocht is moet je hiervoor een selectietocht lopen. Dit wil zeggen dat je dan op en neer naar Ameland loopt in ongeveer vijf uur. Deze tocht heb ik afgelopen zaterdag gemaakt.
Retour Ameland Wandelen en fietsen doe ik altijd wel veel, maar sporten eigenlijk nooit. Ik was daarom van tevoren bang dat ik vooral moeite met het tempo zou hebben. De tocht naar Ameland vertrekt vanaf de pier in Holwerd. Hierna loopt deze een aantal kilometers door vrij veel slik in oostelijke richting, parallel met de dijk. Ik wist dat dit het zwaarste gedeelte zou worden en de avond van tevoren had ik daarom tegen Anshin gezegd: "Als ik dam 5 (de een na laatste rijsdam, het einde van het slik) haal, dan kom ik ook terug."
Ik had geen idee wat ik verwachten moest. Hoe hard zouden ze gaan? Na het praatje aan de dijk gingen we van start, twee stoere 'gangmakers' voorop. Zij maakten extra indruk door onderweg ook nog te navigeren en door de portofoon te praten. En ondertussen zetten zij een ongelooflijk tempo in. Ik heb er helaas geen video-opnames van kunnen maken, maar het was een vreemd gezicht. Bijna niemand liep rennend of lopend, maar steeds een afwisseling hiervan. Met grote snelle passen lopend ging het net te langzaam (dat deed je om weer even 'op adem te komen', maar zelfs daarvoor was het tempo nog te hoog), dus dan moest je om de paar passen weer een paar meter rennen.
Opgave?
Ik kon lang mee, dat wil zeggen, de voorste gidsen bijhouden. Maar ik wist tegelijkertijd al snel dat dit tempo boven mijn 'omslagpunt' lag: ik zou op een gegeven moment af moeten haken bij dit tempo. Na twee kilometer wist ik dat ik het op moest geven en ik dacht: ik ga gewoon terug naar huis. Ik wachtte de gelegenheid af en keek achter me of er een gids was bij wie ik mijn vertrek kon melden. Ik ging wat langzamer lopen en wachtte hem op. Ik meldde mijn vertrek bij de gids die vertelde dat hij ultra-loper was (hij liep tochten van 100 kilometer) en dat hij het tempo ook wel hoog vond. Bij ultralopen liep hij wel ver, maar ook nooit harder dan 9 kilometer per uur.
Maar net toen ik mijn afhaken bekend had gemaakt zag ik dat de voorste gidsen gestopt waren. "Gaan ze pauzeren?" riep ik? "Maar dan ga ik nog mee!" En weg was ik. Ik had steeds bij de voorsten gelopen en was met een paar passen erbij. Ik zag dat de inspanning niemand in de koude kleren was gaan zitten. Dat was een hele geruststelling.
Herstel
Mijn kuiten brandden van verzuring, zoals ik nog nooit gevoeld had, ik denk zoals een schaatser die zegt dat zijn benen 'vol liepen'. Toen ik op had willen geven dacht ik dat het gevoerde tempo de hele weg naar Ameland gehouden zou worden. Maar het was achteraf vooral bedoeld om een selectie te maken.
Tien deelnemers waren op dat punt afgehaakt en vanaf dat punt zouden er nog drie volgen. Maar verder bleef de groep bij elkaar.
Vanaf dam 5, toen we recht op het Oerd, de uitstekende duin van Ameland, afliepen, voelde ik dat de verzuurde benen beter werden en dat ik het tempo kon volgen. Het enige waar ik vanaf dat moment last van had was dreiging van kramp in de kuiten in de klei-achtige geulen. Gelukkig zette die niet door. Ik merkte toen ik vooraan liep dat de golfslag onder deze omstandigheden een extra verzwaring zijn. Een beetje onsportief misschien ben ik toen ik het midden van de groep gaan lopen.
Anders dan tijdens een normale oversteek naar Ameland was de hele heenweg door het water, gemiddeld tot kniehoogte. De geulen kon je nauwelijks zien, je merkte waar je was doordat je ineens dieper wegzakte. Alleen de mosselbanken staken boven het water uit. De vooroploopgidsen hadden een mooie route gevonden, want we gingen nergens echt diep door het water.
Aan de overkant, waar de allersportiefsten rennend aankwamen, werd even gepauzeerd. De terugreis ging veel sneller, want toen was het meeste water weg en leek de Waddenzee weer bekend terrein voor een wadloper. Hier kwamen we de grote groepen tegemoet die vanaf de vaste wal een 'normale oversteek' maakten.
'Een toetje'
Even leek de tocht relatief makkelijk te worden (wat heet, we moesten nog wel vanaf dam 5 teruglopen), maar de mensen die deze tocht al vaker hadden gelopen lieten weten dat ons nog 'een toetje' te wachten stond. Ze besloten voor de rijsdammen iets af te steken, waar een slikveld ligt waar we tijdens normale wadlooptochten juist omheen lopen.
Ik moet zeggen: het was niet echt leuk, maar ik kon het beter aan dan het rennen. Ik had de neiging om te gaan kruipen, maar deed dat niet omdat dat er zo raar uitziet, vind ik, zeker voor een gids. Maar als de nood nog eens aan de man is...
Hierna was het uitlopen over het slikkige wad, afspoelen en inschrijven voor volgende week. 's Avonds kon ik toch wat moeilijker in slaap komen dan anders en de volgende dag bleek ik het meest spierpijn in mijn rug te hebben (ik denk van het uit het slik trekken). De benen hadden veel minder problemen. Zo zie je maar weer dat je je nooit goed kunt voorbereiden en dat er altijd wel wat onverwachts gebeurt. The proof is in the eating of the pudding.
Verstuurd: donderdag 18 juni, 21.18 uur
Op een van de meest informatieve websites over papegaaien vond ik deze Gouden omgangsregels. Via een link kon je een verhaal lezen over ene vogelarts Hooimeijer. Hij waarschuwt o.a. voor oma-gedrag:
"Op de meest vreemde momenten de vogel zomaar iets lekkers geven en als de vogel zegt: "miauw, miauw", roept oma heel trots: "goed zo vogel, dat doet het poesje!" De vogel wordt op deze manier respectloos behandeld. Hij krijgt alleen heel veel liefde. En dat is nou net waar de vogel niets aan heeft. Sterker nog, je maakt een onzekere vogel die niet begrijpt waarom hij iets lekkers krijgt. De vogel begrijpt niet dat hij zo in de gaten wordt gehouden, want de vogel kan heel goed voor zichzelf zorgen. En dat weet de vogel, maar blijkbaar kan de vogel dat niet, want oma zit de hele tijd op hem te letten. Oma is ook niet iemand die de touwtjes in handen heeft. Want als de vogel "miauw" zegt geeft oma antwoord. En zo wordt de vogel dus onzeker."
Verstuurd: zondag 14 juni, 19.33 uur
Op dit filmpje is Jannes twaalf weken oud. Het dateert alweer van twee weken geleden.
Diena en Siska, twee oude bekenden uit Zwolle, waren zaterdag nog even op bezoek.
Verstuurd: vrijdag 5 juni, 9.10 uur Drie uitgesproken negatieve stukjes over de dalai lama, is dat niet een beetje veel voor het dagblad Trouw? Vorige week verscheen al "Imago Dalai Lama vertoont haarscheurtjes" (is inmiddels van internet gehaald en gedeeltelijk geherpubliceerd als Goedlachse vredesstrijder heeft volgens critici ook keerzijde). Daarna kwam het artikel Voetstuk dalai lama verzwakt. Vandaag komt journalist Koert van der Velde er overheen met Kritiek krijgt de ’simpele monnik’ niet in de Rai. Eerder liet deze religiejournalist zich al uitgesproken negatief uit over Frère Roger van Taizé, de Vietnamese zenleraar Thich Nhat Hanh en ik meen ook moeder Theresa. Ik denk dat je er in de kringen van Trouw populair van wordt door religieuze leiders (met andere denkbeelden) aan te vallen.
Ik heb veel van de dalai lama gehoord en gelezen. En ik kan me voorstellen dat mensen zich ergeren aan personen die 'aanbeden' worden en ik begrijp dan ook een kritische noot.
Maar ik heb zelf van de boeddhistische leider eigenlijk alleen maar gelezen over mededogen, vriendelijkheid en vergevingsgezindheid. En als dit nu het geluid is dat zo hard bestreden moet worden, vraag ik me af of de wereld beter zou kunnen worden van deze stukjes. Gisteren is de Partij voor de Vrijheid tweede partij geworden geworden bij de verkiezingen voor het Europese parlement.
Meld je aan voor de nieuwsbrief van Oan 'e dyk en je wordt op de hoogte gehouden van alle activiteiten
(Negeer opspringende pagina: je hoeft je niet voor andere categorieën aan te melden. Je ontvangt direkt een mailtje om je aanmelding te bevestigen. Je gegevens worden vertrouwelijk behandeld.)
